minimalism
slowing down
Voor het eerst in een hele lange tijd heb ik terug tijd voor mijzelf. Tijd is in onze samenleving iets ongelofelijks kostbaar geworden. Time is Money, zoals ze zeggen.
We moeten constant in beweging blijven om vooruit te gaan, vechten en werken voor wat we willen, want wie niets doet zal nergens komen. Dat werd me met de paplepel meegegeven. Maar in het achtervolgen van mijn dromen ben ik vergeten hoe het is om stil te blijven staan.
Met zoveel tijd omhanden, slaat mijn hoofd op hol. Ik voel me verward en onzeker, het voelt onnatuurlijk om dagen aan een stuk binnen te blijven, zeker als de zon zo zacht en warm over mijn huid glijdt. De dagen worden langer en trager, en niet alleen omdat de zomer langzaam over het land sluipt, maar vooral omdat ik ineens tijd heb om over alles na te denken.